VIBING OUT - BUNGALOW 56

 

The first rule about Bungalow56 is YOU HAVE TO TALK ABOUT BUNGALOW 56. A well-kept secret in the heart of the city, should find its way into the (h)ear(t)s of the people in the city. Those who seek pure entertainment in an authentic environment with good music and super delicious drinks, will not be disappointed.  

Bungalow56 is as unique and original as its name, as well as the bike which used to be its trademark, conquering not the streets but the eyes of those passing by the number 56 on Reid Street. Right upon entering the place, all the way in from its wooden door & up the staircase, I could immediately feel a sense of being at home. It is not often that you find a bar in a popular corner of a city, welcoming you like that.  

The playlist will set up the tone to energize the customers' drinking experience & initiate interactions. In the most selfish of times, we live in, it is a blessing to find a spot that invites you to genuinely hang out. Opposite to a mainstream bar, this social space has the ability to attract a variety of individuals, different cultures, different backgrounds & provide them the opportunity to unite themselves through music, talks, and dance. Give and take the energy you want, or need for what matters. 

Despite the space being cut in two, division is not at all its concept. One bar area has an imposing screen, a promise of the special happenings. A couch & chairs for those who would prefer a comfortable setting. On the other side, different furnishings, paintings, dim lighting, it is the little touches here & there that make the bar interesting (I absolutely adore some of the tiki mugs & the refrigerator behind the bar).  

The staff themselves are friendly &, like the crowds, unpretentious. What really made me return in the first place, was the exceptional, delicious & inspiring cocktails I tried, all in the magical hands of Sula, the charismatic mixologist. I have always considered this trade as an art, & I am delighted to see that Sula has all the key components to uplift his creations to pieces of art for the patrons. The aesthetics (beautifully presented cocktails), the flavour (the best pineapple margarita I have tasted in my entire life, no exaggeration), the atmosphere (a very engaging bartender with good stories to narrate while focusing on his customized service). 

Let's talk about soul, and what lies beneath this energy; The artist introducing us to his universe. In this life there are ideas, and there are human beings who are ideas. That is something you can definitely say about Glen. The story of founding and naming Bungalow56 is quite fascinating. Connecting the dots between the place of his origin, 56 Hope Road & his vision of a down to earth, more spiritual experiences, his past & future ideals combine into the here & now of nightlife. The continuous transformation of the bar justifies its self-proclamation as a counterculture hang out. Leave your bias out & be open to what the night will bring out; the best in you, the less norm in you. I cannot wait to see more of the thematic nights, installations, talks, in this vibrant indie concept. 

Squirrelled away on Reid Street, this well-kept secret spread only by word of mouth, is a hidden must in the life of this island. All pose abandon, ye who enter here. 

Bungalow56 is open Tuesday to Wednesday 5pm to 12am & Thursday to Saturday 5 pm to 3 am. With Reggae nights on Fridays & happenings across the year. The space is also available for private events. 

https://www.instagram.com/bungalow56_/

THE ASSISTANT

Best female lead for 2020

 It has been a while since I posted a review although I love writing and movies are my universe. But it is the first time I feel obliged to cause I identified myself to the role of the Assistant. 

Whoever worked in both the corporate world and showbiz (and I did both) can not but think that this is the most underrated film and performance.

 The leading actress is raw, expressing all this emotional pain and distress which she swallowes inside her deepest cores, trying to keep not her job, but her dream of becoming a producer alive. Her environment is full of humiliation, abuse in every form and all the ingredients of what we consider toxic. Great depicture of the incompetency of HR as well. 

The writer and director, which I now discover and will dive into her life and work, has definitely a first hand experience of what is going on in the open doors of our offices. Again I can not stress enough, how the Oscar for female lead belongs to Julia Garner. What an outstanding performance!!!!

Λα Μπάντα de la Nada Πάλι - Κι όμως κινείται

Μια μπάντα που τα χει όλα κι ας λέγεται "του τίποτα".

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον φτάσαμε στον πάντα ζεστό χώρο του φιλόξενου θεάτρου Ροές, αφού η περιέργεια μας καθοδήγησε να δούμε την νέα ποιητική σύνθεση της ομάδας Κι όμως κινείται.

Οι συντελεστές μας υποδέχονται με κέρασμα μια εξαιρετικά δροσερή κι απολαυστική σανγκρία, που ανοίγει την όρεξή μας για τα περαιτέρω.

Το ίδιο δροσερή και απολαυστική ήταν και η φιλότιμη αυτή προσπάθεια μιας ομάδας μουσικών - χορευτών να καταθέσουν ένα δείγμα διαφορετικής γλώσσας και γραφής.

Και τί δεν περιέχει αυτή η πρόταση ψυχαγωγίας. Μύθους, αφηγήσεις, ακροβατικά, τραγούδι και καταπληκτικές μουσικές, όσο κι αν εσκεμμένα θέλησαν να ακουστούν ως ηχητικές παραφωνίες. Και όλα αυτά στολισμένα με χιούμορ και αυτοσαρκασμό.

Καταρχήν η ομάδα βάζει εμάς, τους θεατές, πρωταγωνιστές επί σκηνής, και οι ίδιοι εκμεταλλεύονται όλο τον χώρο στο ξέφρενο ταξίδι τους σε ένα σύμπαν διαφορετικό και σουρεαλιστικό.

Και όμως τίποτα δεν μοιάζει παράξενο σε αυτόν τον δρόμο. Αντιθέτως πως να μην αναφερθώ στην πιο ατμοσφαιρική εκτέλεση του τανγκό Por una cabezza, που έχω δει ή ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Ή την ροκ απόδοση ενός κλασικού ρεμπέτικου τραγουδιού. Και φυσικά τις άψογες ακροβασίες που το κοινό παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα.

Η Χριστίνα Σουγιουλτζή και ο Καμίλο Μπετανκούρ είναι οι ηγετικές φυσιογνωμίες που ενορχηστρώνουν την δίωρη αυτή περιπέτεια σε ένα ξέφρενο πανηγύρι του παραλόγου.

Με πολλές εκπλήξεις να συμβαίνουν τις οποίες καλύτερα να δείτε παρά να αποκαλύψω, οι συντελεστές μας κατακτούν. Και όπως αιωρείται ο Καμίλο, το ίδιο συναίσθημα απελευθέρωσης δημιουργείται και εντός μας. Αυτό άλλωστε δεν είναι το νόημα της τέχνης;

Ένα μικρό διαμάντι περιμένει τον διψασμένο θεατή για λίγες μέρες στο θέατρο Ροές. Όποιος θέλει να κοινωνήσει μαγεία είναι προσκεκλημένος στην παράσταση. Η Και όμως κινείται αγκαλιάζει ακόμα και τους περίεργους περαστικούς, εισπράττοντας το δυνατό χειροκρότημα του κοινού. Αξίζει και θα το διασκεδάσετε.

Οι αγνοούμενοι - Mapa Teatro

             

Ήρθε η ώρα να σταματήσει το Καρναβάλι και να αρχίσει η Επανάσταση. Αυτή η επαναλαμβανόμενη φράση δίνει το μοτίβο ολόκληρης της παράστασης Οι αγνοούμενοι, και δεσπόζει σαν απειλή σε ενα ξέφρενο πάρτυ ζωής που όμως ασφυκτιά υπό το βάρος μιας αιματηρής ιστορίας.

Η λατινοαμερικανική ψυχή είναι παρούσα και διάχυτα ποτίζει τον χώρο Η της οδού Πειραιώς 260. Το θέατρο Μapa, καταφέρνει να ενώσει ως ένας ζωγράφος τρεις πράξεις σε μία μοναδική σύνθεση.

Αν δεν έχεις παρακολουθήσει κάποιο προηγούμενο έργο τους, τίποτα δεν σε προϊδεάζει για αυτό που πρόκειται να συμβεί επί σκηνής. Ένα παραλήρημα ηχητικό όσο και οπτικό, μια σουρεαλιστική κωμικοτραγωδία και ονειρική σεκάνς που περιγράφει το πέρασμα από την αθωότητα στη βία.

Μια κοινωνιολογική ανάλυση, 70 σχεδόν λεπτών, λουσμένη στα χρώματα και το φως.

Ένα σκηνικό που περιλαμβάνει άψυχα αντικείμενα κι ανθρώπους με τα πρώτα να αποκτούν σάρκα και ιδίαν διάσταση ενώ τους δεύτερους να στέκουν ως αγάλματα χωρίς πνοή.

Η ιστορία της Κολομβίας σε τρία μέρη: μία οικογένεια που τσακίζεται υπό τις συνθήκες του πολέμου των guerrillas, το απόλυτο χάος σε μια χώρα που θα ήθελε να είναι τόσο αθώα όσο η εορτή των ομώνυμων αγίων της, και ο θρήνος ενός φαντάσματος που διαμόρφωσε τα ιδανικά μιας κοινωνίας πουλώντας σκόνη για εύκολα όνειρα.

Τί να πρωτοεκθειάσεις στους Αγνοούμενους; Τα πανέμορφα σκηνικά, που μυρίζουν τις ξεχωριστές δεκαετίες που διανύουν. Την καταπληκτική κίνηση όλων των ηθοποιών - ειδική δε μνεία στους ανήλικους εξαιρετικούς συντελεστές. Το ραπάρισμα του Jeihhco. Τις αναφορές στον Χρυσοθήρα του Chaplin. Ή τους τραγελαφικά αστείους τραγουδιστικούς ύμνους στα ναρκωτικά.

Δηλώνω λάτρης της λατινοαμερικανικής τέχνης, γιατί ξέρει να συνδιάζει τον θάνατο με τη ζωή, με το βάρος του πρώτου να χορεύει λυσσασμένα επάνω στην αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μας.

Μόνο αρνητικό σημείο κατά τη γνώμη μου η μετάφραση, μιας και οι υπέρτιτλοι κάποιες φορές δεν ανταπέδιδαν ακριβώς το νόημα των εκφραζομένων. Φυσικά είναι αδύνατο ίσως λόγω ξεχωριστής κουλτούρας να αποδώσεις το ακριβές περιεχόμενο.

Τα αδέλφια Abderhalden κάνουν μια εξαιρετική δουλειά στον πειραματισμό φόρμας και ειδών, με την Heidi μάλιστα να δίνει ρεσιτάλ και επί σκηνής.

Ιδανικό το κλείσιμο με τον καθρέφτη, που κάνει όλους μας συνενόχους σε ό, τι διαδραματίζεται ιστορικά.

Ελπίζω σύντομα να επιστρέψει η ομάδα, με μια τρίτη πρόταση, πρόκληση στο τετριμμένο σύμπαν του θεάματος και των κλισέ καλλιτεχνικών παραγωγών.

Η δημιουργική τόλμη πάντα θα μας κατακτά.

ΛΑΧΤΑΡΩ - ΣΑΡΑ ΚΕΙΝ - ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΕΣ

AN ECHO, A STAIN

Η Ισλανδή Bjork μας παρουσιάζει στο ομώνυμο κομμάτι της στίχους απευθείας εμπνεόμενους από και συνδεδεμένους με το έργο της Βρετανίδας δημιουργού Sarah Kane, Crave.

Το Λαχταρώ αποτελεί το τέταρτο και προτελευταίο έργο αλλά και το πρώτο στο οποίο κριτικοί και κοινό στάθηκαν ομόθυμα θετικά διακείμενοι απέναντι στο ταλέντο αυτής της νεαρότατης πένας. Και αυτό χάρη στο ψευδώνυμο που διάλεξε για να το ανεβάσει, ώστε να το αποσυνδέσει από την φήμη της να απεικονίζει σκληρές και δύσκολοχώνευτες καταστάσεις όπως κανιβαλισμό, βιασμούς και κάθε είδους φρίκη η ανθρωπότητα έχει κατά καιρούς σκορπίσει.

Στο Λαχταρώ η Κέιν δεν χρησιμοποιείτα γραφική βία αλλά γίνεται ακόμα πιο ωμή στον λόγο της. Όλη της η ευαισθησία που την οδήγησε στην αυτοκτονία, γίνεται ενα ποιητικότατο παραλήρημα, ωδή στην απόγνωση.

Τα τέσσερα ανώνυμα πρόσωπα που περιγράφονται ως Α,Β,Γ και Μ, εκφέρουν το καθένα ένα κομμάτι του καθρέφτη της ψυχής της δημιουργού. Με έντονες αναφορές στην Έρημη Χώρα του Έλιοτ και ύφος βιβλικό, άλλοτε μονολογούν κι άλλοτε απευθύνουν τις προτάσεις του, χωρίς να συνδιαλέγονται αλλά σαν να απαρτίζουν τον χορό αρχαίας τραγωδίας.

Πώς ανεβάζεις λοιπόν ένα έργο που η ίδια συγγραφέας αρνήθηκε να περιγράψει, κατευθύνει ή επεξηγήσει αφήνοντάς το ανοιχτό σε ερμηνεία;

Στη συγκεκριμένη παράσταση ο σκηνοθέτης φωτίζει όλο το σκοτάδι και την εσωτερική ευαισθησία, μέσα από ένα μαύρο σκηνικό στο οποίο δεσπόζουν σαν χαμένες παρτιτούρες μιας ανήσυχης μελωδίας όλες οι σκέψεις βαλμένες ως επικίνδυνα οδυνηρές λέξεις πάνω σε χαρτιά.

Ο Χρήστος Τζιούκαλας πολύ σωστά δεν χρησιμοποιεί κανένα τέχνασμα που θα μπορούσε να δώσει την εντύπωση μιας δημιουργικής πλοκής. Αντιθέτως ενορχηστρώνει τέσσερα όργανα με τόσο διαφορετικά ηχοχρώματα σε μία συμφωνική σύνθεση.

Ο κάθε ήρωας μένει μέσα στη δική του σφαίρα, άλλοτε απόδιώχνοντας το στρες παίζοντας στα χέρια με μια μπάλα, άλλοτε ζωγραφίζοντας στο πάτωμα με ο,τι έχει απομείνει από την μαγική σκόνη της επιφανειακής ηρεμίας τους.

Οι φωνές σπάζουν, λυγίζουν από τις άσχημες αναμνήσεις και τα άβολα συναισθήματα. Τιμώντας την πρόθεση της Κέιν, η απελπισία κραυγάζει την οριστική εγκαθίδρυση της στη ζωή των/του προσώπου.

Οι ερμηνευτές τόλμησαν να μπουν μέσα σε αυτή την οδύνη, απότοκο της οποίας ήταν οι εξαιρετικές τους ερμηνείες.

Η ώριμη Παρθενόπη Μπουζούρη έδινε το έναυσμα στους νεαρότατους συνεργάτες της για μια παρτίδα πινγκ πονγκ όπου τα λόγια έπεφταν σαν σφαίρες για να συντρίψουν κάθε ζωντανό κομμάτι ελπίδας. Άλλωστε όπως γράφει και η συγγραφέας δεν μπορείς να σκοτώσεις αυτό που είναι ήδη νεκρό.

Δεν θα μπορούσα να μην σταθώ στην πάντοτε εξαιρετική Άντζελα Μπρούσκου, που δεν διστάζει να πειραματίζεται είτε ως σκηνοθέτης είτε ως ηθοποιός με μια απίστευτη ωστόσο αυτοκυριαρχία. Δεν ακολουθεί τον στίχο αλλά ο στίχος την ακολουθεί. Επιβλητική η παρουσία της κι ας μοιάζει με απουσία αφού τον περισσότερο χρόνο αργοσέρνεται πάνω σε μια καρέκλα, με την πλάτη στο κοινό, ή χάνεται μέσα στο μαύρο του τοίχου της εγκλωβισμένης ιδεοληψίας της τονίζοντας την ανάγκη μιας οριστικής εξόδου. Η φωνή της δεσπόζει και με την βοήθεια μικροφώνου γίνεται η πιο σκληρή. Ωμή και αποστασιοποιημένη αφήνει να φανούν στις άλλες μορφές ευαισθησίες και φόβοι που ίσως και η ίδια να καλλιεργεί.

Ο θάνατος κυριαρχεί ως σήψη των ηθών μέσα απο αναφορές σε βιασμούς, ανορεξία, παιδοφιλία για να καταλήξει στην διέξοδο της αυτοκτονίας. Η απογοήτευση απο τη ματαιότητα του έρωτα τονίζεται μέσα από την έντονη αντίθεση τρυφερότητας και μίσους μέσα στην ίδια στροφή του κειμένου. Και η Μπρούσκου ένας ραψωδός που εκφέρει τόσο έξυπνα τον κάθε φθόγγο ώστε να ξυπνάει μέσα μας τον σπαραγμό.

Συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους τους συντελεστές της παράστασης αλλά και τα ευχάριστα πρόσωπα της υποδοχής του θεάτρου. Ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται στον Νίκο Μαυράκη που αγαπάει αυτό που κάνει εξού και η δουλειά του είναι εξαιρετική. Είμαι σίγουρη πως θα δούμε πολύ ωραίες οργανώσεις απο την εταιρεία αυτή.

Μονο αρνητικό της παράστασης, οι λίγες μόνο μέρες που ανεβαίνει. Σπεύστε να την δείτε. Είναι ανεπανάληπτη.

Η φαλακρή τραγουδίστρια - Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν

Εγκλήματα στο όνομα των λέξεων.

Η καλοκαιρινή Αθήνα βρίσκει την Διονυσίου Αρεοπαγίτου πανέμορφα πολύχρωμη να υποδέχεται τους περιηγητές από διάφορα μέρη του κοσμου που τραγουδούν, γελούν και ερωτεύονται κάτω από την αγέραστη Ακρόπολη. Τί ωραία εικόνα να επιστρέφεις στην πατρίδα σου και να συναντάς τα στολίδια της. Ένα εκ των οποίων βρίσκεται στον αριθμό 14 της οδού Φρυνίχου και φέρει δίπλα στην λέξη τέχνη το όνομα ενός από τους πιο αφοσιωμένους υπηρέτες της. Είμαι απολύτως βέβαιη πως ο Κάρολος Κουν θα διασκέδαζε πίσω από κάποιο σύννεφο του σκηνικού  με τις απολαυστικές ερμηνείες και θα ήταν υπερήφανος για την εμπνευσμένη σκηνοθετική απόδοση μιας αθόρυβα εργατικής μέλισσας του σύγχρονου θεάτρου.

Η Σοφία Μαραθάκη θα μπορούσε να είναι το alter ego του Ιονέσκο, αφού είναι διακριτή η προσπάθεια της να σκάψει κάτω από την ανοησία της εποχής μας και να δείξει πως το στοιχείο εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, η γλώσσα αδυνατεί να γίνει όπλο επικοινωνίας και σαν την πυρηνική φυσική και την τεχνολογία απομονώνει το άτομο με καταστροφικά αποτελέσματα.

Στην ηλικία που βρίσκομαι σήμερα, ο συγγραφέας πρωτοπαρουσίασε το έργο του, με όχι τόσο ενθουσιώδη υποδοχή από το Παρισινό κοινό. Πόσο όμως επίκαιρο είναι 69 χρόνια μετά. Ολόκληρη η φιλοσοφική θεώρηση του Μπέκετ και των λοιπών εκπροσώπων του θεάτρου του παραλόγου μοιάζει με τα σημερινά δεδομένα να επιβεβαιώνεται σαν την θεωρία της σχεπολιτικές του Αϊνστάιν.

Όσο κι αν θα προσπαθούσε ο Ιονέσκο, δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει τις πολιτικές αστοχολογίες, την ευρεσιτεχνία των lol ως ουσιαστικού τρόπου σοσιαλμιντικής έκφρασης, την επανάληψη των ίδιων φράσεων στις ειδήσεις, στις σαπουνόπερες και τους παπαγάλους που δημιουργούν τα εκπαιδευτικά συστήματα.

Θα ήθελα πολύ να επεκταθώ στην καλλιτεχνική και φιλοσοφική επανάσταση του 20ου αιώνα, από το Ντανταϊσμό και το σουρεαλιστικό κίνημα έως τον θεμελιωτή του υπαρξισμού Καμύ ή τον μισητό στον Ιονέσκο Σαρτρ. Αλλά θα υποτιμούσα τους συνεργάτες και συντελεστές μιας αληθινά ξεχωριστής παράστασης.

Το πρώτο πράγμα που συναντάς μπαίνοντας στην αίθουσα είναι ένα λιτό και εμπνευσμένα φωτισμένο σκηνικό, με τα σύννεφα να δηλώνουν πιθανόν το πώς ο γαλανός ουρανός της Γαλλικής επαρχίας εκστασίασε τον Ιονέσκο με μια εξωπραγματική πτήση που του αποκάλυψε την αληθινή διάσταση του κόσμου. Κάπως έτσι, λουσμένος από το φως άρχισε να σκαλίζει κάτω από την επιφάνεια της όποιας βεβαιότητας.

Με το τσούγκρισμα δυο ποτηριών κρασιού, τα χαριτωμένα αγόρια της υποδοχής μας καλωσορίζουν και μας δίνουν με χιούμορ οδηγίες καλής συμπεριφοράς εν ώρα παράστασης. Ο κόσμος ζεσταίνεται και ο θίασος κάνει την κωμικότατη είσοδό του.

Ολόκληρη η σεκάνς έχει άμεση αναφορά στον τρόπο που εμπνεύστηκε ο συγγραφέας το πρώτο του έργο. Με την μέθοδο αυτοεκμάθησης Αγγλικών Assimil γνώρισε ο ίδιος πρώτα κι έπειτα σύστησε και σε εμάς το μεσοαστικό ζευγάρι Smith. Με συνεχείς επαναλήψεις φράσεων ανακάλυψε πως δεν μαθαίνει να επικοινωνεί αλλά οι λέξεις αρχίζουν να χορεύουν ξεφεύγοντας από το όποιο περιεχόμενό τους. Έτσι και οι ήρωες μας χορεύουν σαν μικρά παιδιά επαναλαμβάνοντας ρυθμικά το μάθημά τους.

Στη συνέχεια χωρίζουν σε ζευγάρια που κάνουν διαλόγους χωρίς καμία σύνδεση μεταξύ τους. Ο τρόπος που η σκηνοθέτης τονίζει την τεράστια απόσταση και απομόνωσή μας είναι βάζοντας τους χαρακτήρες τόσο κοντά και με κυκλικές άριστα συντονισμένες κινήσεις ξεκινάει το ρεσιτάλ της ασυναρτησίας τους.

Οι προφορές των ηθοποιών πολύ καλά δουλεμένες, όπως επίσης και η άψογη σωματική τους στάση, τόσο κρύες προσωπικότητες, ρομπότ όπως τους περιγράφει ο ίδιος ο συγγραφέας.

Πολύ σωστά η σκηνοθέτης βάζει τους πάντες να επαναλαμβάνουν Μάντσεστερ, όχι ως ψίθυροι στη σκιά αλλά σαν μια ορχήστρα που συναγωνίζεται να μιμηθεί ο,τι κλισέ υπάρχει.

Στην βάση μιας αληθινής τραγωδίας οι χαρακτήρες θυμίζουν τους Ηλίθιους του Τρίερ κι αυτό προκαλεί το γέλιο του κοινού.

O Μάριος Παναγιώτου είναι ξεκαρδιστικός εκφέροντας τις ατάκες του με Βρετανική ιδιοσυγκρασία αλλά υποτιμητικό τρόπο. Το αντιπαλο δέος, η Φωτεινή Παπαχριστοπούλου διατηρεί ισότιμη τη σχέση, και κλέβει την παράσταση με την σοφιστική ρητορική πως ο κανένας μπορεί και να χτυπήσει ένα κουδούνι.

Η Μαρία Παρασύρη και ο Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου πείθουν ως άγνωστοι συγκάτοικοι μιας ρουτίνας που γέννησε ή όχι κάτι αποκλειστικά δικό τους.

Η μικροκαμωμένη και πάντα κομψή Σοφία που δεν διστάζει ποτέ να τσαλακώνεται με κάθε ρόλο, είναι μια πιστευτή εικόνα γαλλίδας υπηρέτριας, γνωστή απόκρυφων άλλων, εμφανισιακά μια αθώα δροσερή ύπαρξη αλλά όμως ένας γενναίος Σέρλοκ Χολμς με άγνωστες πτυχές της προσωπικής της πορείας και του ρόλου της μέσα στην οικογένεια των Σμιθ.

Την Μαραθάκη την είδα πρώτη φορά ως μέλος της παράστασης Μ του Γιάννη Ο. - ομάδα Splish Splash όπου διαπίστωσα το ταλέντο της στο Βοντβίλ, το σωματικό θέατρο και την βωβή κωμωδία. Στη συνέχεια με κατέκτησε αγνώριστη στο DOS, την εξαιρετική ταινία του Αθανασίου. Ένας χαμαιλέων της δραματικής τέχνης και σωστός καθοδηγητής της ομάδας ΑΤΟΝΑΛ, τους οποίους καθοδήγησε στην υποκριτική αρτιότητα. Είναι σπουδαίο να καταγγέλεις την αποξένωση ως καλοκουρδισμένη ομάδα. Στην κίνηση και τον λόγο γίνονται μια γροθιά.

Ο Κωνσταντίνος Μωραϊτης αν και με εκκεντρικό στυλ ξεχωρίζει με την ενέργειά του. Σε εντελώς άλλο πνεύμα πάντως, δεν ξέρω γιατί αλλά μου φάνηκε σαν να βγήκε απο το σύμπαν του Game of thrones.

Είχα καιρό να δω ενα τόσο ενθουσιώδη θίασο. Όλοι απολάμβαναν τους ρόλους τους κι έδωσαν ρεσιτάλ κωμικών εκφράσεων με την σοβαρότητα δήθεν σαιξπηρικού στιβαρού πονήματος.

Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να έχω ήδη σχολιάσει θετικά είναι τα κοστούμια. Ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης έντυσε καλαίσθητα την βαρβαρότητα των ηρώων. Τα χρώματα αισιόδοξα, μια οπτική όαση.

Εν αρχή ην το τέλος και κάπως έτσι ο Κος και Κα Σμιθ γίνονται κύριος και κυρία Μάρτιν μετά από την αποκορύφωση ανολοκλήρωτων ιστοριών και την απόληξη σε άναρθρες κραυγές.

Το χειροκρότημα φυσικά δυνατό και αν και τραγικό στιγμές στιγμές γελάσαμε με τα ίδια μας τα χάλια. Γιατί ουσιαστικά η Φαλακρή τραγουδίστρια με την καθημερινή περιποίηση της κόμμωσής δεν είναι παρά μια τραγωδία. Ειδικά αν σκεφτείς σημερινά δεδομένα. Είμαστε πλέον δέσμιοι λέξεων που γίνονται ακόμα και αιτία πολεμικών συρράξεων ή διπλωματικών επεισοδίων, επαναλαμβάνουμε στην καθημερινότητά μας την μοναξιά μπροστά στην οθόνη του smartphone μας και φανατιζόμαστε με θεωρίες συνωμοσίας, ριάλιτι εκπομπές, απολιτικά κόμματα και θρησκευτικές ιδεολογίες. Προσπαθούμε να επιβάλλουμε το δίκιο με τις δικές μας λέξεις, τις μόνες που μάθαμε χωρίς να ξέρουμε γιατί αλλά χωρίς να ανεχόμαστε ο,τιδήποτε άλλο - όχι επειδή δεν θέλουμε αλλά διότι δεν ακούμε.

Διάβασα πρόσφατα μια εξυπνη αν κσι θλιβερή φράση: ο Όργουελ έγραψε τον Μεγάλο Αδελφό ως πρόληψη δεινών, όχι ως παράδειγμα προς μίμηση. Πιστεύω και ο Ιονέσκο αν και γνώριζε την ματαιότητα των πραγμάτων, παρόλαυτά και οι πιο ευφάνταστοι δεν ξέρω πόσο πιο πολύ θα χρειαζόταν να σκάψουν κάτω απ'την ανοησία.

Συγχαρητήρια στην ομάδα ΑΤΟΝΑΛ που αγάπησε και απέδωσε με μια πολύ καλή μετάφραση το έργο.

Το υπέρτατο τέχνασμα της μαζικής παραφροσύνης είναι ότι σας πείθει ότι το μόνο ανώμαλο άτομο είναι αυτό που αρνείται να ενταχθεί στην τρέλα των άλλων, εκείνο που προσπαθεί μάταια να αντισταθεί. Ποτέ δεν θα καταλάβουμε τον ολοκληρωτισμό εάν δεν καταλαβαίνουμε ότι οι άνθρωποι σπάνια έχουν τη δύναμη να είναι ασυνήθιστοι.

Προλάβετε παρακαλώ τις τελευταίες παραστάσεις, αν θέλετε να κοιτάξετε κατάματα το ολοζώντανο πτώμα της σημερινής κοινωνίας.

Βασίλης Τζαβάρας - Η λέξη που λείπει

Ένας γλάρος μέσα στην κιθάρα.

Δεν θα πω ψέμματα, τις περισσότερες φορές αποφεύγω παρουσιάσεις βιβλίων, μουσικών έργων και άλλων εκθέσεων τέχνης, καθώς οι μονότονες επαναλήψεις της σπουδαιότητας των δημιουργών καταφέρνουν εξαρχής γερο πλήγμα στο όποιο ενδιαφέρον θα μπορούσε να μας καλλιεργήσει.

Όλα τα παραπάνω κάθε άλλο παρά ισχύουν για την σημερινή λιτή και όμορφη μουσική βραδιά, αφιερωμένη στις νέες συνθέσεις του Βασίλη Τζαβάρα.

Εν αρχή ο λόγος δίνεται στην Σοφία Μαραθάκη που συνεργάζεται στις παραστάσεις της σχεδόν αποκλειστικά με τον συνθέτη και στον, επίσης μουσικό δημιουργό, Κώστα Γρηγορεα.

Ο κύριος της δυάδας, με αρκετό αυτοσαρκασμό, καταλήγει να εξυμνεί το δίπολο του ταλέντου του τιμώμενου προσώπου ως συνθέτη, κλεισμένου στη μοναχικότητα του δημιουργικού σύμπαντος του, αλλά με την κατάκτηση επίσης της ιδιότητας του χαρισματικού εκτελεστή - περφόρμερ. Και στο τέλος σε καλεί να ακούσεις τις ξεχωριστές μελωδίες σπίτι σου, ξεχνώντας προσωρινά την ηχορύπανση των σύγχρονων σκουπιδιών της βιομηχανίας.

Η γλυκύτατη σκηνοθέτης και ηθοποιός Σοφία Μαραθάκη, δήλωσε ταπεινά μη ειδικός της μουσικής, αλλά παρόλα αυτά το ένστικτό της την κατευθύνει σε ξεχωριστές στιγμές που συνοδεύουν τις ηχητικές αλλά και σιωπηλές δραματουργικές σκηνές των έργων της.

Έκπληξη για μένα η αποκάλυψη πως έχει την εμμονή ελέγχου, την οποία ισορροπεί ιδανικά η εκτός τετραγώνων σκέψη του Βασίλη.

Ο λογος πλέον δίνεται στην κιθάρα, μια απο τις πιο όμορφες που έχω δει - και ούτε εγώ δηλώνω μουσικογνώστης. Ο Τζαβάρας δεν έπαιξε μουσική, αλλά ζωντάνεψε ένα αλλόκοτο μα συναρπαστικό σύμπαν.

Η αρχή μου θύμισε το στοιχειωμένο ταξίδι του Νεκρού στην ταινία του Τζάρμους. Αν και έχω δει αρκετές απο τις παραστάσεις της ομάδας ΑΤΟNAL, άξιζε απολύτως να δωθεί σήμερα ο πρωταγωνιστικός ρόλος στον αφανή ήρωα της δράσης. Κατάλαβα πόσο διακριτικά καθοδηγούσε την έκβαση μιας ιστορίας, αφοπλίζοντας τις συναισθηματικές μας παρωπίδες.

Τα μουσικά κομμάτια συνοδεύονταν απο διαφορετικές απαγγελίες, άλλοτε ως εσωτερικοί μονόλογοι και άλλοτε ως ρητορικές ερωτήσεις για την πολεμική φύση και τον πεσιμισμό της ανθρώπινης εξέλιξης και πορείας. Και οι τέσσερις "ραψωδοί" μας χάρισαν ωραίες λέξεις, με διαφορετικό ύφος ο καθένας που άλλοτε γινόταν κωμικό, άλλοτε Μπεκετικό ή στοχαστικό.

Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν πως σε αντίθεση με μια θεατρική παράσταση που συνοδεύεται διακριτικά από νότες, εδώ οι λέξεις χάθηκαν μέσα στην μουσική που μίλησε στις καρδιές μας σε σχέση μεν αλλά υπερβαίνοντας τον λόγο.

Προτού ολοκληρωθεί ένα πραγματικό πολύ φτωχό κείμενο για όσα διαδραματίστηκαν στη Φρυνίχου, θα ήθελα να τονίσω τα τρία προσωπικής μου προτίμησης χαιλαιτς.

Τον εξαιρετικό μονόλογο της πολυσχιδούς Νάνας Παπαδάκη, που μέσα σε ελάχιστα λεπτά μας κοινώνησε τον φόβο, την απάθεια, το σοκ, την συνειδητοποίηση, την απόγνωση και εν τέλει τον προσωπικό συμβιβασμό. Έτσι δεν καταλήγει εξάλλου το σκάκι θάνατος - ζωή; Η αναφορά αυτή σε τίποτα δεν υποτιμά τους εξεραιτικούς συναδέλφους της.

Λίγο πριν το τέλος τη σιωπή συνόδευσε το σκοτάδι, και ο εκτελεστής με ελάχιστο φωτισμό σε μια γωνία της σκηνής αποχαιρέτησε τα πλήκτρα ενός πιάνου με μια ευαίσθητη μελωδία.

Η σκηνή λοιπόν άντεξε κι αυτό φάνηκε στο θερμό χειροκρότημα.

Το τρίτο προσωπικό μου χαιλαιτ δεν το ξέχασα, και πώς θα μπορούσα άλλωστε αφού αυτό ενέπνευσε τον τίτλο αυτής της παρουσίασης.

Ο μουσικός ποιητής με τη βοήθεια απλών μουσικών οργάνων πλημμύρισε τη σκηνή με θάλασσα, ακουμπώντας στα αυτιά μας ένα αόρατο κοχύλι οπου άλλοτε σε χαλάρωνε ο παφλασμός των κυμάτων, άλλοτε σε αναστάτωνε μια θαλασσοταραχή ενώ στην κορύφωσή του ενώ νομίζεις πως ακούς φωνές πλασμάτων του Αμαζονίου, κλείνεις τα ματια για να βρεθείς σε μια ειδυλλιακή ηρεμία ακούγοντας τους γλάρους που πετούσαν πάνω απ'τις χορδές της πιο όμορφης κιθάρας.

Πρόσφατα ο Ταραντίνο αποδεχόμενος εκ μέρους του Μορικόνε το  πρώτο βραβείο της πολύχρονης θητείας του σε κινηματογραφικές - και όχι μόνο - συνθέσεις, μίλησε καταγγελτικά για τα λόμπι που πριμοδοτούν τις μετριότητες.   Διαβάζοντας το βιογραφικό και την πορεία του Τζαβάρα, είμαι σίγουρος πως θα είχε μόνιμο σύμμαχο των Κουέντιν, τόσο με το ταλέντο όσο και το ήθος και τη σεμνότητά του.

Ευχαριστούμε που μας επιτρέψατε να γίνουμε συνοδοιπόροι σας σε αυτό το ιδιαίτερα φτιαγμένο σύμπαν.

Υ.Γ. Αν και δεν μου αρέσει να γράφω κάτι αρνητικό, δεν μπορώ να μην σχολιάσω την έλλειψη σεβασμού προς τους καλλιτέχνες, όταν καταβάλουν μέγιστη προσπάθεια να δημιουργήσουν μια ατμοσφαιρική κατάσταση αλλά διακόπτονται απο μονίμως πηγαινοερχόμενους θεατές, χωρίς καμία διακριτικότητα. Κουλτούρα και παιδεία δεν είναι μόνο να πηγαίνεις θέατρο, αλλά να σέβεσαι και τους καλλιτέχνες που καταθέτουν ψυχή, και τους θεατές που δεν αρέσκονται σε ριάλιτι σόου και εκπομπές προσωπικών εξομολογήσεων ως παράσταση μέσα στην παράσταση. Ας κάνουμε επιτέλους μία μικρή θυσία για τα ενστικτά μας, αλλά μία τεράστια υπέρβαση για την τέχνη που αγαπάμε.