Δύσκολα πλέον συγκινούμαι από οργανισμούς και ανθρώπους στον χώρο της νεοελληνικής δημιουργίας. Μου έχουν λείψει οι ομάδες με την σύμπνοια, το μεράκι και το φιλότιμο αλλά και την αγνή ματιά απέναντι στον κόσμο γύρω τους (και εντός τους). Αγαπώ την σιωπή, το "μέλος" και την κίνηση, τον χορό ως την γενεσιουργό δύναμη κάθε απόπειρας καλλιτεχνικής έκφρασης.
Με δύναμη και χωρίς θόρυβο, η ομάδα Λάσπη τρύπωσε σε εγκαταλελειμμένους χώρους, άδεια από σώματα σπίτια-ερείπια ανθρώπινων αναμνήσεων και τώρα έρχεται να καταλάβει την δική της γωνιά στο Μεταξουργείο, προσφέροντας μικρές καθόλα ουσιαστικές στιγμές πραγματικής ψυχ-αγωγίας. Είναι γι'αυτό που συμπάθησα τα μέλη της και τις προσπάθειές τους: διαθέτουν την απαραίτητη απλότητα συνδιασμένη με έλλειψη έπαρσης, απομόνωση στο "είναι" και άρνηση ταλάντωσης στο "φαίνεσθαι". Πολύ χαίρομαι που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι να σπέρνουν καρπούς που επιστρέφουν στην γλώσσα μου την αίσθηση της γεύσης!
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
'Τη σιωπή μου γαλέρα μακριά, στο ποτάμι του χρόνου θα ρίξω,
και τ' αμίλητα λόγια κουπιά θα τραβήξω με χέρια σκληρά
ως την άκρη του υδάτινου πόνου.''
Ένα νεκρόδειπνο στην ελληνική επαρχία του '50.
Μεταλαμβάνουμε κρασί και άρτο στη Μνήμη του νεκρού φίλου, οδηγούμενοι στη Λήθη. Μιλάμε τα βουβά λόγια. Χορεύουμε στον κύκλο της Ψυχής, την ικετεύουμε, την αγκαλιάζουμε, την ημερεύουμε.
Τόση αγάπη πού πάει; Γιατί δεν προλάβαμε; Πόσο εγωιστικός μπορεί να είναι τελικά ο πόνος μας;
Πρεμιέρα 7 Ιουνίου, 21.30
Παραστάσεις 7-29/6 κάθε Πέμπτη και Παρασκευή, 21.30
Μ.Αλεξάνδρου 125 κ Ευρυμέδοντος, 10435 Athens, Greece
Είσοδος Ελεύθερη
http://omadalaspi.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.