ΦΑΙΔΡΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΙ - XIMENA ESCALANTE

Γοητευμένη από τους μύθους της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας, η δημιουργός που έχει μαγέψει το κοινό σε Μεξικό, Γαλλία και την χώρα στην οποία κατοικεί τα τελευταία 6 περίπου χρόνια, αφομοιώνει τα μηνύματά τους και επιστρέφει στον θεατή την επαφή με τα αρχέγονα ένστικτά του.

Φαίδρα όπως Φρίντα όπως Μέρυλιν και αντίστροφα...Εsther Andre Gonzalez & Ximena Escalante (σκηνοθεσία και συγγραφή αντίστοιχα).

Από την κεντρική Αμερική στην Νότιο Ευρώπη και τα Βαλκάνια και πάλι στον τόπο του παρελθόντος, εκεί που κατοικεί ο καταραμένος πόθος και το πάθος της Φαίδρας για την ομορφιά και την αθωότητα του Ιππολύτου. Η Escalante αρύεται στοιχεία από το γνωστό μύθο για να ινχηλατήσει στο σήμερα τις σχέσεις της γυναίκας με τους άλλους και ενάντια στον εαυτό της - είτε ως Αριάδνη, είτε ως Φαίδρα - παλεύοντας με συμβιβασμούς ξένους προς την αληθινή της φύση.

Ο θεατρολόγος Patrice Pavis προλογίζει τη γαλλική έκδοση του έργου:

"... Η Χ imena Escalante με τη σειρά της, θέτει ερωτήματα στον μύθο. Μόνο που αυτός δεν είναι ένας μύθος, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, αφού το έργο διαδραματίζεται σε μιά εποχή περισσότερο σύγχρονη, που μοιάζει με τη δική μας, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς σε τι...

Δεν τοποθετεί την δράση στην τραγική φιγούρα της Φαίδρας, δεν τοποθετεί το μύθο σε μιά συγκεκριμένη εποχή. H δραματουργός παίρνει τις μεγάλες φιγούρες της σαγήνης, της αγάπης και της εγκατάλειψης, φιγούρες καθόλου μιμητικές μιας συγκεκριμένης κοινωνίας, αλλά παγκόσμιες και αφαιρετικές, σαν να ήταν ένας "οδηγός της όχι αγάπης" γιά τις επόμενες γενιές...

Η δραματουργία αυτή εγγράφεται στο μεταμοντέρνο σαν αυτές του Koltès, του Minyana, του Pinter, ή του Berkoff ..."

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Studio 14η μέρα (Καλλιρρόης 10, Μετρό Ακρόπολης, Αθήνα)

Παρασκευή 25, Κυριακή 27 & Δευτέρα 28 Μαίου στις 21:30

Σάββατο 26 Μαίου στις 19:30

Επικοινωνία: 210 8214479 / 6978660644

Η ΑΠΩΛΕΙΑ - ΟΜΑΔΑ ΛΑΣΠΗ

Δύσκολα πλέον συγκινούμαι από οργανισμούς και ανθρώπους στον χώρο της νεοελληνικής δημιουργίας. Μου έχουν λείψει οι ομάδες με την σύμπνοια, το μεράκι και το φιλότιμο αλλά και την αγνή ματιά απέναντι στον κόσμο γύρω τους (και εντός τους). Αγαπώ την σιωπή, το "μέλος" και την κίνηση, τον χορό ως την γενεσιουργό δύναμη κάθε απόπειρας καλλιτεχνικής έκφρασης.
Με δύναμη και χωρίς θόρυβο, η ομάδα Λάσπη τρύπωσε σε εγκαταλελειμμένους χώρους, άδεια από σώματα σπίτια-ερείπια ανθρώπινων αναμνήσεων και τώρα έρχεται να καταλάβει την δική της γωνιά στο Μεταξουργείο, προσφέροντας μικρές καθόλα ουσιαστικές στιγμές πραγματικής ψυχ-αγωγίας. Είναι γι'αυτό που συμπάθησα τα μέλη της και τις προσπάθειές τους: διαθέτουν την απαραίτητη απλότητα συνδιασμένη με έλλειψη έπαρσης, απομόνωση στο "είναι" και άρνηση ταλάντωσης στο "φαίνεσθαι". Πολύ χαίρομαι που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι να σπέρνουν καρπούς που επιστρέφουν στην γλώσσα μου την αίσθηση της γεύσης!



 Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

'Τη σιωπή μου γαλέρα μακριά, στο ποτάμι του χρόνου θα ρίξω,

και τ' αμίλητα λόγια κουπιά θα τραβήξω με χέρια σκληρά

ως την άκρη του υδάτινου πόνου.''



Ένα νεκρόδειπνο στην ελληνική επαρχία του '50.

Μεταλαμβάνουμε κρασί και άρτο στη Μνήμη του νεκρού φίλου, οδηγούμενοι στη Λήθη. Μιλάμε τα βουβά λόγια. Χορεύουμε στον κύκλο της Ψυχής, την ικετεύουμε, την αγκαλιάζουμε, την ημερεύουμε.

Τόση αγάπη πού πάει; Γιατί δεν προλάβαμε; Πόσο εγωιστικός μπορεί να είναι τελικά ο πόνος μας;


Πρεμιέρα 7 Ιουνίου, 21.30
Παραστάσεις 7-29/6 κάθε Πέμπτη και Παρασκευή, 21.30

Μ.Αλεξάνδρου 125 κ Ευρυμέδοντος, 10435 Athens, Greece

Είσοδος Ελεύθερη


http://omadalaspi.blogspot.com/

DOS (A love story in reverse)

Το DOS έχει την τύχη – και μαζί την ατυχία –να αποτελεί το ιδιαίτερο έργο ενός ταλαντούχου Έλληνα σκηνοθέτη. Είναι μία από αυτές τις κινηματογραφικές παραγωγές που ο θεατής αφήνεται να απολαύσει, την ίδια στιγμή που οι κριτικοί αγαπούν να ξορκίζουν από την προσωπική τους ταινιοθήκη. Μαζί με τα 45 τετραγωνικά και την Ιστορία 52, θεωρώ πως αποτελούν μια ευκαιρία για την εγχώρια έβδομη τέχνη να ενσωματώσει εμπνευσμένα και εναλλακτικά μέλη στο αποκρυσταλλωμένο σώμα της.

«Τρανή θεά & κοσμοξακουσμένη σε γη και σ’ ουρανό, εγώ είμαι…» η Αφροδίτη αυτοσυστήνεται και κυριαρχεί σε κάθε πλάνο της ταινίας, ως η κινητήριος δύναμη του κέντρου βάρους της. Με την τέχνη της θα υφάνει τον ιστό μιας ερωτικής ιστορίας, που ξετυλίγεται με την ένταση ενός θρίλερ. Ποιός άλλωστε δεν έχει βιώσει το τρομακτικό συναίσθημα του πόνου που προκαλεί η αγάπη – και κυρίως η σταδιακή απώλειά της.

Εκείνο που διαφοροποιεί ωστόσο το DOS, από τις χιλιοειπωμένες κινηματογραφικές μελ-ωδίνες, δεν είναι άλλο από την αισθητική, σχεδόν ονειρική ματιά του Στάθη Αθανασίου. Με τις εικόνες του δημιουργεί ένα σύμπαν δίχως σύνορα, για να άρει τις διαστάσεις της όποιας πραγματικότητάς του και να το εξυψώσει σε ένα ποίημα, εξαϋλώνοντας  τους ήρωες καθώς επιστρέφει στην περιοχή των μύθων – ο διάλογος Αφροδίτης και Ιππόλυτου είναι ενδεικτικός.

Η νυχτερινή περιπλάνηση στη Βαρκελώνη δίνει την αφορμή να γεννηθεί ένας έρωτας την ίδια στιγμή που η φλόγα ενός άλλου τρεμοπαίζει. Εκείνο το μοιραίο βράδυ έρχεται κάπου στην μέση της ταινίας για να εγκαταλείψει τους στοιχειωμένους πρωταγωνιστές στην αγκαλιά των αναμνήσεών τους. Το rewind, όπως πρόσφατα ανακαλύψαμε στο 5Χ2 του Φρανσουά Οζόν, λειτουργεί όπως ο μηχανισμός κάθαρσης, καίτοι με διαφορετικό από τον συνηθισμένο τρόπο. Ο σκηνοθέτης  ακολουθεί την διαδρομή των σκέψεων ενός πληγωμένου εραστή, στο παρελθόν και τη μοιραία εκείνη στιγμή που τον εγκλώβισε στον πόνο του. Η τελική σεκάνς της απόφασης του Έκτορα να προσπεράσει μία ευκαιρία για να ζήσει το – ήδη τελειωμένο – πάθος του έρωτα, βρίσκει τον τρόπο να αφήσει πικρόγλυκη γεύση στο στόμα μας. 

Καίτοι πολλοί πιθανώς να «ζαλιστούν» από το όλο εγχείρημα, προσωπικά οι αισθήσεις μου βρίσκονταν σε εγρήγορση από τις εναλλαγές σκηνών, ιστοριών και πόλεων. Ο ρυθμός που κατάφερε να δώσει στην ταινία του ο Αθανασίου κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο, καθώς τον βυθίζει σε δυο κόσμους μιας πραγματικότητας και της φαντασιακής της διάστασης – λέγε με και περπάτημα στο όνειρο, την ενοχή και το υποσυνείδητο. Την ίδια στιγμή ο ίδιος παίζει με το κάδρο του, ως άλλος μύστης της αναγεννησιακής τέχνης, βάζοντας το φόντο του «πίνακά» του να παρακολουθεί  τα τεκταινόμενα –λόγου χάρη η σκηνή όπου ο Ιππόλυτος και η Φαίδρα απολαμβάνουν το πρώτο τους φιλί. Σχολιάζοντας την ίδια του τέχνη παράλληλα, ο σκηνοθέτης αφήνει δυσδιάκριτα τα όρια αληθινού και ψεύτικου, τοποθετώντας την αλήθεια στο ψέμα μιας ταινίας που παρακολουθούμε να γυρίζεται ή μιας σειράς που εξελίσσεται τόσο για τα δικά μας μάτια όσο κι εκείνα της Ines.

Το πόσο ικανός είναι ένας σκηνοθέτης, αποδεικνύεται και στην επιλογή των συνεργατών που θα ζωντανέψουν τον κόσμο του. Στο DOS o Αθανασίου φρόντισε να συμπεριλάβει μερικούς από τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους – τουλάχιστον στο θέατρο από όπου και τους γνωρίζω. Η Μαρίνα Καλογήρου και ο Σταύρος Γιαγκούλης  λιτοί, ζεστοί και με ιδανική χημεία – ο Γιώργος Καραμίχος όπως πάντα εξαιρετικός και η Λαμπρινή Αγγελίδου, την οποία πρώτη φορά συναντώ, να δίνει το ελπιδοφόρο στίγμα της. Εκείνη ωστόσο που κέρδισε την προσοχή μου ήταν η Σοφία Μαραθάκη, που δίνει το περίσσευμα (υποκριτικής) ενέργειάς της σε κάθε σκηνή, με μια αμεσότητα που σε αιχμαλωτίζει (έχοντας παρακολουθήσει την εγρήγορσή της στη θεατρική σκηνή δεν με αιφνιδίασε καθόλου αυτό). Ενώ την πειθαρχημένη ερμηνεία της Inés Castaño συμπληρώνει η έντονη παρουσία του David Fernández Fabu. Ο τελευταίος έχει μια σπιρτάδα την οποία ο σκηνοθέτης δεν άφησε ανεκμετάλλευτη. Κοντά σε αυτούς συμπρωταγωνιστής που πολλάκις κλέβει την παράσταση είναι ο Θοδωρής Αμπαζής. Οι νότες του σε καθηλώνουν, πλημμυρίζοντας τα αισθητήρια όργανά σου με την ηχητική πανδαισία μιας μελωδίας απαλής και συγχρόνως γεμάτη εκρήξεις σιωπηλές. Το κινηματογραφικό ταξίδι δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτές. Και χωρίς αυτή την αιθέρια παρουσία που ακούει στο όνομα Σεραφίτα Γρηγοριάδου (θα μπορούσε να ονομάζεται και Αφροδίτη), που αν δεν την έχετε συναντήσει ποτέ σε κινηματογραφικές ή θεατρικές παραγωγές, έχετε χάσει την ευκαιρία να διαπιστώσετε πώς μια σάρκα μπορεί να έχει τόση ψυχή. Απόκοσμη σχεδόν φιγούρα αξιοποιείται με τον σωστό τρόπο από τον σκηνοθέτη.

Μακριά από τις θορυβώδεις ελληνικές παραγωγές των τελευταίων ετών, ο Αθανασίου διηγείται χαμηλόφωνα την δική του ιστορία, φτιάχνοντας τον κινηματογραφικό του κόσμο έτσι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι: με όλη την ποίηση των εικόνων του να κρύβεται μέσα στη μαγεία μιας λεπτομέρειας. Με λαχτάρα αναμένουμε για το επόμενό του βήμα, ώστε να προχωρήσουμε κι εμείς εμπρός.

http://www.youtube.com/watch?v=sXKd5vJxlP8 

The 12th International Izmir Film Festival honors Greek director Costas Ferris

The themes of exile and revolt and the protagonists of extraordinary stories Greek director Costas Ferris usually treats in his films are like reflections from his own life. In his journey that started in Cairo, he paused in Greece to take a breath, before being exiled, for political reasons, to Paris (1967-1973) to live there working on cinema and in other fields he had been affiliated with, remaining prolific and engaging in collaborations and eventually gearing up making films in 1973, after returning to his country.

These constant relocations, the taste of different cultures and traces imprinted into his mind, this deterritorialization that proved to be long even after his settling down, have broadened the scale of the director's interests. Ferris seems to be engaged in a continuous exploration, not only in the field of film directing but also in the fields of production, directing TV series and programs, playwriting, scriptwriting, music composition, authoring and acting. Renowned in the world and in Turkey mostly for his film Rembetiko (1983), the director, from a closer look, resembles a hidden treasure that conceals pieces of different tones, colours and forms amalgamated with a profound modesty. These deep ties have not only motivated explorative journeys into different disciplines but also resulted in memberships to various international artistic institutions and organizations. Ferris is a member of the Greek Directors Collective, Greek Screenplay Authors Collective as well as of SACEM (Sociéte des Auteurs, Compositeurs et Editeurs de Musique) and FEMA (Federation of Eurepean Film Directors). The traditions of mythology and tragedy that influenced the whole of the Western culture, are felt strongest in the Greek cinema in the 20th century, in the abstractions to be found in the films of Theo Angelopoulos and Costas Ferris. Oedipus, Dionysos, Prometheus, Elektra... All of them emerge as modern versions of a tragic destiny in various different forms. Ferris' film “Prometheus' Second Person, Singular” (Promitheas Se Theftero Prosopo, 1975) is a modern critical version that breaks off with the path of the mythological hero and places him in a contemporary context. In the film, through the means of a political metaphor, a young revolutionary who can be viewed as a modern version of Prometheus, stands against the authoritarian rule on behalf of the people. Oh Babylon (1989) tells the story of a powerful family falling into dispute about religious beliefs, just like Bacchus' standing against his family in the mythological tale. Dionysus, symbolizing inebriation and wine, forces this separation at times. In the modern version, the young author, who has taken an advance payment to write a book, could not find a way to finish his work and has been looked down upon by his family due to his lack of faith. In the film, the ancient tradition of tragedy gains meaning not only in the sense of a mythological narrative but also with the tragic “Chorus” which conveys elements of alienation. Ferris, who has directed several short films, TV series, documentaries, education and research programs as well as engaging in documenting, composing and writing about music, has won international acclaim with “Rembetiko” (1983) “Rembetiko” (1983) starts in İzmir in 1917. Marika, the woman character at the centre of the story, was born in Izmir. Her mother and father are Rembetiko singers. Then comes the Great Fire of Smyrna and migration. An exchange of populations takes place. As the family resume their program in taverns in Greece, Marika delves into the lifestyle as a young member of the collective from an early age. The creators of Rembetikos come from the lower classes of the society, are usually unemployed and outcast. Rebel and lawless, they are arm-carrying poor communities with their own parlance who stand against the establishment with songs instead of militant actions. Rembetiko was born as the music of the Rum living in Istanbul and in Izmir at the end of the 19th century. Its themes are various and include love, separation, protest, the underground world, hashish songs, imprisonment, poverty, sickness, death, migration and longing. The rebets are poor wanderers and nomads. Naturally, the music accommodates the profound sorrow felt by those people who are perceived as “aliens” wherever they go. The film narrates the story of all Rebets, through the personal tale of the lead protagonist Marika which starts in Izmir, continues in Athens, travels across Greece with tours, jumps to Chicago, the USA and ends up eventually in the motherland who failed to receive her children, the Rebets, with open arms. Approaching the stories of these outcast people, whose value has been recognized after a long time, with tremendous sensitivity and cinema aesthetic; Costas Ferris has crafted an epic film. This epic displays a very nuanceful treatment of the common culture that closely concerns both Izmir and Athens, both the Rum and Turks. Continuing after a 12 years pause, the 12th International Izmir Film Festival would like to grant director Costas Ferris the “Lifetime Honorary Award” for his approach that goes beyond the official stance, his sensitivity for the musical and the visual, and his strengthening intercultural ties and demonstrating certain historical facts through cinema. Assistant Professor Dr. Dilek Tunalı http://www.izmirfilmfest.com/en/oduller.php

ΜΑΘΗΜΑΤΑ HATHA YOGA ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ

"Yoga is the perfect opportunity to be curious about who you are." - Jason Crandell

Ομολογώ πως η σχέση μου με την φιλοσοφία της γιόγκα είναι από κακή έως ανύπαρκτη. Ωστόσο η αγάπη της Μάρας Κωνσταντινίδη για το αντικείμενο, η φρέσκια παρουσία της στον χώρο αλλά και η κατάρτισή της στην Ινδία - και συγκεκριμένα στο Sivananda Teachers Training Course (Madurai) - με έπεισε να δοκιμάσω κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ έως τώρα.

Πέρα από σωματική άσκηση, εκείνο που η γιόγκα προσφέρει στον αρχάριο είναι η ψυχική ανάταση, η οποία προέρχεται μέσα από την αυτοσυγκέντρωση και τις απαλές κινήσεις επανασύνδεσης με το σώμα σου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως τα τελευταία χρόνια πολλοί άνθρωποι που ποτέ δεν θα έμπαιναν σε οποιοδήποτε πρόγραμμα προπόνησης, γίνονται ένθερμοι μύστες στην ανατολική αυτή μορφή εκγύμνασης. Πιθανόν οι ξέφρενοι ρυθμοί της καθημερινότητας να επιβάλλουν την άφεση στην καθοδήγηση ενός ικανού γιόγκι.

Ειδικά για όσους, όπως εγώ, βρίσκονται στο επίπεδο του αρχάριου, ο δάσκαλος είναι εκείνος που θα ενθαρρύνει ή αντίστοιχα εμποδίσει την εξέλιξή σου. Η Κα Κωνσταντινίδη έχει όχι μόνο την γνώση, αλλά επιπλέον την διάθεση να σε καθοδηγήσει σωστά μέσα από μια σειρά ασκήσεων (ashana, αν η μνήμη μου συγκράτησε ορθά) παρέχοντάς σου την διαρκή υποστήριξη της. Τα 90 λεπτά της ώρας κυλούν ευχάριστα, παρέχοντάς σου ταυτόχρονα την πολυτέλεια της απόλυτης χαλάρωσης ύστερα από την εκτέλεση των συγκεκριμένων στάσεων - κινήσεων. Κι επειδή τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας πολλές φορές μας "κόβουν την ανάσα", έρχεται η γιόγκα να μας υπενθυμήσει το πόσο πολύτιμο ρόλο παίζουν οι εισπνοές - εκπνοές για την ορθή λειτουργία του σώματός μας.

Κάθε Δευτέρα & Τετάρτη 17:00 - 18:30 αλλά και το Σάββατο 15:00 - 16:30 (Μεγάλου Αλεξάνδρου 128, Κεραμεικός, τηλέφωνο επικοινωνίας: 6975564717) μπορείτε να δοκιμάσετε τις δικές σας δυνατότητες να επανασυνδεθείτε με το σώμα αφού αφουγκραστείτε τις ανάγκες του, αλλά και να βυθιστείτε στα ενδότερα της ψυχής σας, ως έναρξη ενός ταξιδιού στο οποίο θα θέλετε να γίνετε τακτικοί - αν όχι μόνιμοι - επιβάτες.

Καλές και απολαυστικές διαδρομές!

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ - ΙΒΑΝ ΒΙΡΙΠΑΓΕΦ

«ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ» (2011) του Ιβάν Βιριπάγεφ
Στις 20 Απριλίου, στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ

Με ένα σύγχρονο έργο, τις Ψευδαισθήσεις (2011), του νέου ρώσου συγγραφέα, Ιβάν Βιριπάγεφ (1974), σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου θα γιορτάσει ο Λευτέρης Βογιατζής, τα 30 χρόνια του Θεάτρου Οδού Κυκλάδων (Η Σπασμένη στάμνα, 12 Απριλίου 1982).

Το έργο
Τέσσερις  νέοι ηθοποιοί μιλούν για δύο παντρεμένα ζευγάρια. Μας αφηγούνται ιστορίες από τα νιάτα τους ως την ημέρα του θανάτου τους. Ένα έργο για την αγάπη και το νόημα της ζωής.
“Η αγάπη είναι ένα απλό πράγμα προσιτό σε λίγους. Η αγάπη δεν έχει κανόνες και ορισμούς. Η αγάπη είναι μεγάλη δύναμη. Η αγάπη νικάει το θάνατο.”
Αγάπη και Θάνατος, Αλήθεια και Ψέμα ,Πίστη και Προδοσία, Ελπίδα και Απόγνωση εναλλάσσονται σε αυτό το συγκλονιστικό νέο έργο που μας παρασύρει σε έναν λαβύρινθο σαρκασμού και ποίησης.
Οι αναζητήσεις του Βιριπάγεφ εναλλάσσονται αστραπιαία από την τραγωδία στην κωμωδία, ,μέσα από ένα παιχνίδι αφήγησης, που καταλύει κάθε τι βέβαιο. Η πραγματικότητα  αποκαλύπτεται  μια αυταπάτη και  όλα είναι μια ψευδαίσθηση  εκτός από την Αγάπη. Ο Βιριπάγεφ ψάχνει την αληθινή αιώνια αγάπη , «αυτήν που περιγράφεται στη Λογοτεχνία, αυτήν που όλοι ονειρεύονται στα νιάτα τους»  αλλά εκθέτει την γήινη αγάπη αποκαλώντας την  ‘Ψευδαίσθηση’’ . Μια άλλη ψευδαίσθηση που αποκαλύπτει είναι το ίδιο το Θέατρο :Το κοινό έρχεται στο θέατρο ελπίζοντας για την  ψευδαίσθηση της αληθοφάνειας, περιμένοντας να εξαπατηθεί έξυπνα αλλά ο  Βιριπάγεφ αντιδρά σε κάθε συνήθεια του κοινού με απρόσμενο τρόπο. Το θέατρό του είναι απελευθερωμένο και απελευθερωτικό.

Ο Ιβάν Βιριπάγεφ
γεννήθηκε το 1974 στο Ιρκούτσκ. Είναι θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης , κινηματογραφιστής και ηθοποιός.
Η παρουσία του στις ευρωπαϊκές σκηνές θεωρήθηκε
εισβολή, εξ αιτίας του δυναμικού και ρηξικέλευθου χαρακτήρα του έργου του: με όλο και μεγαλύτερο δυναμισμό και ενέργεια, εμφανίζεται από την μία άκρη της Ευρώπης στην άλλη. Από την Αγγλία, στην Πολωνία, από την Φινλανδία στην Ιταλία, μέσω Γερμανίας, στο Βέλγιο, στη Γαλλία..

Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της γενιάς του. Τα έργα του ‘Οξυγόνο’, ‘Όνειρα’ και ‘Γένεσις 2, «Χορός Δελχί» καθώς και η ταινία του ‘Ευφορία’ τον έκαναν γνωστό σε όλον τον κόσμο.  Έχει κερδίσει πολλά βραβεία για τις ταινίες και τα έργα του.
Οι ‘Ψευδαισθήσεις’ ήταν παραγγελία του θεάτρου του Χέμνιτς στη Γερμανία , όπου έκαναν πρεμιέρα την Δεκέμβριο του 2011. Ακολούθησε η Μόσχα, η Κρακοβία, η Βαρσοβία, η Ζυρίχη, το Εδιμβούργο κλπ. Το έργο γνωρίζει ήδη τεράστια διεθνή επιτυχία.


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ    ΕΛΕΝΗ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ   ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ
ΣΚΗΝΙΚΟ-ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ    ΕΥΑ ΜΑΝΙΔΑΚΗ
ΦΩΤΙΣΜΟΙ    ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ


ΔΙΑΝΟΜΗ
Παντελής Δεντάκης
Αλεξία Καλτσίκη
Βασίλης Κουκαλάνι
Ηλέκτρα Νικολούζου

Πρεμιέρα 20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012
ΜΟΝΟ ΓΙΑ 30 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Alive and Freaking - Drinks and Spirits

Bar + theatre = συνδυασμός που ουδέποτε κατάφερε να με συναρπάσει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που αφορούσαν σε πρόσωπα του περιβάλλοντός μου. Το όνομα ωστόσο της  Esther Gonzales δεν θα μπορούσε παρά να με οδηγήσει στα Εξάρχεια και το Floral, όπου η καλλιτεχνική κολεκτίβα  FreakLab παρουσιάζει την θεατρική περφόμανς Alive and Freaking – Drinks and Spirits.

Με αφορμή την πρόσκληση της μεξικάνικης πρεσβείας της Ελλάδας για την δημιουργία μιας παράστασης, η γνωστή σκηνοθέτης επέστρεψε στις ρίζες της και ανέσυρε από την μνήμη της το βίωμα της γιορτής του θανάτου. Ολόκληρη η μεξικάνικη κουλτούρα υμνεί τη ζωή μέσα από την παράλληλη αναγνώριση της αξίας του θανάτου. Χωρίς να θέλει να εξορκίσει φόβους, η σκηνοθέτης βρίσκει τον τρόπο μέσα από το αναπότρεπτο τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης να ζωγραφίσει ένα χαμόγελο στα πρόσωπα των θεατών, ειδικά τώρα που το χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ.

Μιλώντας ξεκάθαρα και αποφασιστικά, η ομάδα στέκεται ενάντια στον επιστήμονα, και δηλώνει με παρρησία πως η ελπίδα δεν γεννιέται από την ανατροπή του μοιραίου γεγονότος (θάνατος) αλλά από το πόσο γεμάτες φροντίζεις να είναι οι στιγμές σου μέχρι εκεί. Η ζωηράδα όλων των συντελεστών ως παρουσίες από τον Κάτω Κόσμο έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τον ολοζώντανο κι όμως απονεκρωμένο Επιστήμονα που παλεύει διαρκώς να φυγείν του πεπρωμένου. Με αυτόν τον τρόπο ο θλιμμένος τόνος της ποίησης χορεύει στους ρυθμούς της ξέφρενης μουσικής επένδυσης, και τα μελαγχολικά χλωμά πρόσωπα στηρίζονται σε κορμιά που σπαρταρούν επιθυμίες. 

Από την εποχή της Φρίντας έως σήμερα παρακολουθώ ανελλιπώς τις δουλειές της Gonzales ακριβώς για τον ίδιο λόγο, που δεν είναι άλλος από την ατμόσφαιρα που καταφέρνει να έχουν οι παραστάσεις της. Άρωμα και γεύση, όσο κι αν φαίνεται εξωπραγματικό, καταφέρνουν να πλημμυρίζουν την σκηνή μαζί με μια ζεστασιά που μετατρέπει ακόμα και την πιο σκληρή τραγωδία σε ένα τραγούδι για την ζωή. (Το ατύχημα της Φρίντα, οι δολοφονίες της χούντας στην Αργεντινή κι εδώ η θνητότητα που εν πολλοίς επισπεύδεται κιόλας). 

Όλα τα παιδιά που συμμετείχαν έχουν τρομερή ενέργεια και διάθεση όχι μόνο να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους στο όραμα της δασκάλας, αλλά επιπλέον να το αναπτύξουν χαρίζοντας στον κόσμο μερικές νότες αισιοδοξίας. Τόσο σωματικά όσο και φωνητικά υπήρξαν άψογοι εκτελεστές του ρόλου που τους δόθηκε, με συγκέντρωση που πολλές φορές λείπει από εμπειρότερους ή περισσότερο προβαλλόμενους ηθοποιούς.  

Σε μια δύσκολη εποχή με τα προβλήματα να περισσεύουν είναι αισιόδοξο μια καταξιωμένη σκηνοθέτης να επιμένει να στηρίζει νέα παιδιά με παραστάσεις που, από όσο έχω δει έως τώρα, έχουν ανταπόκριση και αγαπιούνται από τον κόσμο ακριβώς επειδή μπορούν να μεταφέρουν ακόμα και τώρα χαρμόσυνα μηνύματα. Δοκιμάστε να μπείτε για λίγο στην παρέα των FreakLab και θα το νιώσετε.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Esther Andre Gonzalez
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ Χρήστος Κωνσταντέλλος
ΜΟΥΣΙΚΗ FreakLab - Πλάτων Τσαμαδός
ΗΘΟΠΟΙΟΙ Βένια Ανδρέου / Αφροδίτη Ευαγγελάτου / Αναστασία Ευστρατιάδη / Φιλίππα Καραμολέγκου / Βίκυ Κυριακοπούλου / Σαβίνα Κωνσταντίνου/ Πέτρος Μάνδαλος / Προμηθέας Νεραττίνι / Βίκυ Σαχπάζη / Ντίνα Σταματοπούλου / Federico Nieto El Gazi / Εριφύλη Στεφανίδου / Ράνια Φουρλάνου

Τετάρτη 4 & 25 Απριλίου στις 22.00, στο Floral
Είσοδος: 5€

Heeeeere's Johnny

Captain Sparrow, a Dead Scissorhands Brave man From Hell is about to Blow our minds up once again taking us into his Wonderland. Even though Don Juan was a Tourist Once upon a time in Mexico, Before night falls he'll wear the costume of Tonto, the Native American companion of The lone ranger, in the film which we expect so eagerly in 2013.

Gore Verbinsky directs him again after The Pirates and Rango and Mrs Helena Bonam Carter shares one more time the screen with her famous colleague. Thus, even though whatever has to do with the wild west really bores me, I can't help but feeling something good is about to come up. And I really hope that with The rum diaries Johnny has closed the door to bad films - hopefully forever.

Let's wait and see whether Tonto will be another fascinating character, as the ones Mr Depp knows how to bring to life and make us adore him for that!

ΑΙΜΑ ΚΑΚΟ - ΑΡΗΣ ΡΕΤΣΟΣ

Ήταν τέσσερα χρόνια πριν και στη σκηνή του θεάτρου Πορεία που ακολούθησα για πρώτη φορά τα βήματα του μονήρους καλλιτέχνη, Άρη Ρέτσου που με τη σειρά του ιχνηλατούσε την διαδρομή του 19χρονου Αρθούρου Ρεμπώ στην προσωπική του κόλαση. Ευτυχώς φέτος, σε μια εποχή αληθινής κόλασης, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός αποφασίζει να παρουσιάσει εκ νέου την παράσταση περφόρμανς, η οποία εισέπραξε τόσο θερμό χειροκρότημα όσο και παγερή ψυχρότητα από το θεατρόφιλο κοινό.

Παραληρηματικός ο λόγος του Ρεμπώ, παραληρηματική όπως πάντα και η εκδοχή του Ρέτσου. Το ταξίδι του ποιητή στην κοινωνική πραγματικότητα μιας Γαλλίας έτοιμης να κατασπαράξει οποιαδήποτε διαφορετική φωνή, παρουσία και ύπαρξη, γίνεται η αφορμή να ξεκινήσει ο ερμηνευτής μία κάθοδο στην ωμή αλήθεια του όντος. Ο Ρέτσος βαδίζει προσεκτικά στο σκοτάδι ενός μυαλού αυτοκαταστροφικού, αφήνει την «τρέλα» να διαμαρτύρεται για το πνιγηρό περιβάλλον που η λογική επιβάλλει ως το φυσιολογικό ενώ ο ίδιος μεταμφιεσμένος,  περισσότερο διαλέγεται με ό, τι βαθειά μέσα του φλέγεται παρά μονολογεί απευθυνόμενος στο κοινό. Στους καλλιτεχνικούς κύκλους είναι γνωστή η έρευνα του Ρέτσου, τόσο πάνω στον λόγο – εκφορά του – όσο και στην σωματική κίνηση. Το Αίμα κακό δίνει την αφορμή για να «μετρήσει» στις συλλαβές και τα ενδιάμεσα κενά τους την ουσία μιας ταλαιπωρημένης, πυρετώδους και φλεγόμενης βάτου – ψυχής – ναρκοπεδίου τόσο για την ποίηση όσο και για την κοινωνική κατάσταση της Γαλλίας του 19^ου αιώνα. Πολύ ενδιαφέρον και το ηχητικό περιβάλλον που δημιούργησε ο Αραβοσιτάς.

Ο καθ’ αυτός λόγος του Ρεμπώ, πιο επίκαιρος από ποτέ, στηλιτεύει κάθε μορφή υποκρισίας, ειδικά από τις μάζες. Απαριθμεί τα «ελαττώματά» του, δηλώνει την πλήξη του και πάνω από όλα την δοκιμή να συμβιβαστεί. Στη συνέχεια αρχίζει την κάθοδο στην κόλαση. Ο τρόπος που ο ποιητής αντιλαμβάνεται τα πράγματα ορίζει και την καταδίκη του.

Η παράσταση δεν είναι ούτε μονόλογος, ούτε συνηθισμένη απαγγελία ποιήματος, ούτε μια από αυτές τις προσπάθειες αφαίρεσης που αποδυναμώνουν το ίδιο το έργο. Αντιθέτως ο Ρέτσος εμπλουτίζει με την ματιά του το πάθος του «καταραμένου» 19χρονου λογοτέχνη. Στα 60 λεπτά της διάρκειας όχι μόνο έχεις ακολουθήσει μια κατάβαση στον Άδη, έτσι όπως μονάχα ο Σέλιν και λίγοι ακόμα έχουν περιγράψει απαράμιλλα, αλλά επιπλέον αναρωτιέσαι τι είναι εκείνο που μας έκανε να πιστέψουμε πως σε τίποτα δεν μας αφορά όλο αυτό το σκοτάδι που αγκαλιάζει την ύπαρξή μας. Δυσβάσταχτη ως σκέψη, συναρπαστική ως εμπειρία. Καλό ταξίδι! 

http://www.youtube.com/watch?v=_zw5CNjjg_8

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία – Ερμηνεία – Επεξεργασία κειμένου: Άρης Ρέτσος
Μουσική Επεξεργασία – Ηχητικός Σχεδιασμός: Σπύρος Αραβοσιτάς
Θέατρο Άκης Δαβής (Αλκμήνη),  Πετράλωνα
Διεύθυνση: Αλκμήνης 8 Τηλέφωνο: 210 3428650
Παρασκευή & Σάββατο: 21:15
Εισιτήρια: Κανονικό: 13€, Φοιτητικό: 10€