Μια φορά κι έναν καιρό... κοίταζα τον εαυτό μου μέσα στα μάτια των άλλων. Καθρέφτης που μεγέθυνε ελαττώματα και έκρυβε κάθε υποψία χαμόγελου από το πρόσωπό μου. Νόμιζα πώς όλα πάνω μου ήταν λάθος και έπρεπε να τα διορθώσω για να εξακολουθούν να με κοιτούν αυτά τα μάτια. Και δεν ήταν λίγα τα ζευγάρια κάθε χρώματος που στερέωναν τα δικά τους θέλω επάνω στα δικά μου ονειρεύομαι.
Μέχρι που, χωρίς να με φιλήσει πρίγκηπας, κατάλαβα πώς καμία μάγισσα δεν υπήρχε εκεί να μου δώσει μήλο. Μόνη μου δηλητηριάστηκα. Χρειάστηκαν κάτι λιγότερο από εφτά, και σίγουρα όχι νάνοι, για να μου δείξουν το μονοπάτι προκειμένου να μπω στο δάσος. Κι εκεί κατάλαβα πώς μόνο βάτραχος δεν ήμουν. Και βρήκα ένα σωρό ζευγάρια μάτια να λάμπουν αντικατοπτρίζοντας το φως απ την παλιά σκιά μου.
Από τότε σταμάτησα να κοιτάζω καθρέφτες και άρχισα να ανοίγω παράθυρα!
Πρασσά Νίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.