ΛΙΩΜΕΝΟ ΒΟΥΤΥΡΟ REVISITED - ΘΕΑΤΡΟ ΘΗΣΕΙΟΝ

Δεν πρόλαβαν να περάσουν τρία χρόνια από τότε που έλιωσε για πρώτη φορά στο στόμα μου το βουτυρένιο σώμα μιας καλής θεατρικής παράστασης και είχα την τύχη να δοκιμάσω εκ νέου την επιτυχημένη συνταγή της. Με ελαφρώς πειραγμένα τα συστατικά της, που διαφοροποίησαν παρά στέρησαν  την όποια νοστιμάδα από τη συνταγή της , η σκηνική απόδοση του έργου του Σάκη Σερέφα από τον Σίμο Κακάλα ξεκίνησε τη νέα πορεία της προς την επιτυχία, αυτή τη φορά από την επαρχία.

Περισσότερο από ερωτική ιστορία και πολύ πιο ουσιαστική από απλή τοιχογραφία ηθών και χαρακτήρων της Ελλάδας  του ’60, η παράσταση που φιλοτέχνησε ο νεαρός σκηνοθέτης δοκιμάζει να αποσυνθέσει τόσο την μυθοπλασία όσο και τις θεατρικές φόρμες για να αφήσει εκτεθειμένη την αλήθεια (της Λούλας αλλά και της Έλενας) στα μάτια ενός κοινού συνηθισμένου να καθοδηγείται από τα κατά συνθήκη ψέματα της τέχνης.

Το 2009 στο θέατρο Χώρα αφέθηκα στις εξαιρετικές αυτοσχέδιες ερμηνείες τόσο της  Μαυρίδου όσο και του Μαυροματάκη,  γέλασα με τις ανάλαφρες – καίτοι βαθύτατα πικρές – διηγήσεις αυτόπτων μαρτύρων ενός δράματος, από αυτά που η ανθρώπινη φύση έχει την ικανότητα να εκτελεί άψογα, ενώ στη μνήμη μου καταγράφηκε η αισθητικά πιο όμορφη ερωτική σκηνή, από αυτές που μέσα τους κλείνουν εκτός από την απόλυτη ηδονή του πάθους και τον θάνατο. Ο Σερέφας κατορθώνει να ζωντανέψει με την πένα του τα άψυχα χάρτινα κορμιά των ηρώων του, τόσο επιτυχημένα όσο ο Κακάλας χορογραφεί τις κινήσεις του αίματός του που βράζει από πόθο (έρωτα – Τάσος ή ελευθερίας – Λούλα).

Το 2012 ο δημιουργός  του Γκόλφω 2.3 Beta, σε άμεση επαφή με την πραγματικότητα και εντελώς μακριά από το ευτελές δήθεν μιας αστικής σοβαροφάνειας, επαναπροσδιορίζει την λέξη θίασος και καταλήγει με τους συνεργάτες του να δώσει θετικό πρόσημο στην αδίκως υποβαθμισμένη έννοια του θεατρικού μπουλουκιού. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η δική του αμεσότητα και ως ερμηνευτή, αν και δίπλα στις αδελφές Μαυρίδου και Κούζα είναι κάπως δύσκολο να θέλεις να σταθείς ισάξιος. Μετά την πρώτη παρουσία της στην Μικρή Επίδαυρο λοιπόν, η ομάδα Χώρος όργωσε την επαρχία και κατέληξε στο Θησείον, για να γιορτάσει την 8χρονη παρουσία της με φρέσκια κι ερευνητική ματιά σε ό,τι συνθέτει το νέο ελληνικό θέατρο.

Στην επανάληψή της, όλα ήταν πάλι εδώ. Τα προσωπεία και οι μάσκες, η εντυπωσιακή σωματική κίνηση – μεταμόρφωση των πρωταγωνιστών, η εκφραστικότητα της Μαυρίδου –  ο σαρκασμός και η διαρκής διάθεση αυτουπονόμευσης της τραγικής υφής ενός εγκλήματος. Ο θεατής καλείται να συνομιλήσει με τα πρόσωπα, να συμφωνήσει ή να συνωμοτήσει μαζί τους, να παρηγορήσει ενίοτε αλλά και να σχολιάσει με προτροπή του ίδιου του σκηνοθέτη τα δρώμενα, αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο πως μια παράσταση είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που με την σκέψη του θεατή ανασαίνει κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο. Οι ηθοποιοί πάντα έτοιμοι να χρησιμοποιηθούν ως οχήματα εξέλιξης αυτού του διαλόγου μεταξύ κοινού και ρόλων. Και είναι από τις λίγες φορές που βλέπω κάποιους να το κάνουν τόσο επιτυχημένα.

Την παράσταση είχα την ατυχία να δω την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου, κατευθείαν μετά τις τραγικές εικόνες που ζήσαμε όσοι προσπαθήσαμε να βρεθούμε στο Σύνταγμα για να φωνάξουμε ενάντια στην υποθήκευση του μέλλοντός μας. Ο Κακάλας δεν δίστασε να σχολιάσει με το ιδιαίτερο χιούμορ του τον εκτροχιασμό κάθε απόπειρας ειρηνικής διαδήλωσης που απαντάται τα τελευταία  μεταπολιτευτικά χρόνια στην Αθήνα. Σε μια μπαρουτοκαπνισμένη πρωτεύουσα, η δική του οξυδερκής στάση απέναντι στους ανθρώπους εν πρώτοις και την τέχνη στη συνέχεια, αν μη τι άλλο δίνει το παράδειγμα για το πώς η αποδόμηση μπορεί με λίγη φαντασία (καλλιτεχνική ανησυχία το βαφτίζουν οι πιο λόγιοι) να οδηγήσει στην δημιουργική σύνθεση ενός νέου τρόπου να είσαι, να (επι)κοινωνείς και να φαίνεσαι.

http://www.htco.gr/