ΛΑΧΤΑΡΩ - ΣΑΡΑ ΚΕΙΝ - ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΕΣ

AN ECHO, A STAIN

Η Ισλανδή Bjork μας παρουσιάζει στο ομώνυμο κομμάτι της στίχους απευθείας εμπνεόμενους από και συνδεδεμένους με το έργο της Βρετανίδας δημιουργού Sarah Kane, Crave.

Το Λαχταρώ αποτελεί το τέταρτο και προτελευταίο έργο αλλά και το πρώτο στο οποίο κριτικοί και κοινό στάθηκαν ομόθυμα θετικά διακείμενοι απέναντι στο ταλέντο αυτής της νεαρότατης πένας. Και αυτό χάρη στο ψευδώνυμο που διάλεξε για να το ανεβάσει, ώστε να το αποσυνδέσει από την φήμη της να απεικονίζει σκληρές και δύσκολοχώνευτες καταστάσεις όπως κανιβαλισμό, βιασμούς και κάθε είδους φρίκη η ανθρωπότητα έχει κατά καιρούς σκορπίσει.

Στο Λαχταρώ η Κέιν δεν χρησιμοποιείτα γραφική βία αλλά γίνεται ακόμα πιο ωμή στον λόγο της. Όλη της η ευαισθησία που την οδήγησε στην αυτοκτονία, γίνεται ενα ποιητικότατο παραλήρημα, ωδή στην απόγνωση.

Τα τέσσερα ανώνυμα πρόσωπα που περιγράφονται ως Α,Β,Γ και Μ, εκφέρουν το καθένα ένα κομμάτι του καθρέφτη της ψυχής της δημιουργού. Με έντονες αναφορές στην Έρημη Χώρα του Έλιοτ και ύφος βιβλικό, άλλοτε μονολογούν κι άλλοτε απευθύνουν τις προτάσεις του, χωρίς να συνδιαλέγονται αλλά σαν να απαρτίζουν τον χορό αρχαίας τραγωδίας.

Πώς ανεβάζεις λοιπόν ένα έργο που η ίδια συγγραφέας αρνήθηκε να περιγράψει, κατευθύνει ή επεξηγήσει αφήνοντάς το ανοιχτό σε ερμηνεία;

Στη συγκεκριμένη παράσταση ο σκηνοθέτης φωτίζει όλο το σκοτάδι και την εσωτερική ευαισθησία, μέσα από ένα μαύρο σκηνικό στο οποίο δεσπόζουν σαν χαμένες παρτιτούρες μιας ανήσυχης μελωδίας όλες οι σκέψεις βαλμένες ως επικίνδυνα οδυνηρές λέξεις πάνω σε χαρτιά.

Ο Χρήστος Τζιούκαλας πολύ σωστά δεν χρησιμοποιεί κανένα τέχνασμα που θα μπορούσε να δώσει την εντύπωση μιας δημιουργικής πλοκής. Αντιθέτως ενορχηστρώνει τέσσερα όργανα με τόσο διαφορετικά ηχοχρώματα σε μία συμφωνική σύνθεση.

Ο κάθε ήρωας μένει μέσα στη δική του σφαίρα, άλλοτε απόδιώχνοντας το στρες παίζοντας στα χέρια με μια μπάλα, άλλοτε ζωγραφίζοντας στο πάτωμα με ο,τι έχει απομείνει από την μαγική σκόνη της επιφανειακής ηρεμίας τους.

Οι φωνές σπάζουν, λυγίζουν από τις άσχημες αναμνήσεις και τα άβολα συναισθήματα. Τιμώντας την πρόθεση της Κέιν, η απελπισία κραυγάζει την οριστική εγκαθίδρυση της στη ζωή των/του προσώπου.

Οι ερμηνευτές τόλμησαν να μπουν μέσα σε αυτή την οδύνη, απότοκο της οποίας ήταν οι εξαιρετικές τους ερμηνείες.

Η ώριμη Παρθενόπη Μπουζούρη έδινε το έναυσμα στους νεαρότατους συνεργάτες της για μια παρτίδα πινγκ πονγκ όπου τα λόγια έπεφταν σαν σφαίρες για να συντρίψουν κάθε ζωντανό κομμάτι ελπίδας. Άλλωστε όπως γράφει και η συγγραφέας δεν μπορείς να σκοτώσεις αυτό που είναι ήδη νεκρό.

Δεν θα μπορούσα να μην σταθώ στην πάντοτε εξαιρετική Άντζελα Μπρούσκου, που δεν διστάζει να πειραματίζεται είτε ως σκηνοθέτης είτε ως ηθοποιός με μια απίστευτη ωστόσο αυτοκυριαρχία. Δεν ακολουθεί τον στίχο αλλά ο στίχος την ακολουθεί. Επιβλητική η παρουσία της κι ας μοιάζει με απουσία αφού τον περισσότερο χρόνο αργοσέρνεται πάνω σε μια καρέκλα, με την πλάτη στο κοινό, ή χάνεται μέσα στο μαύρο του τοίχου της εγκλωβισμένης ιδεοληψίας της τονίζοντας την ανάγκη μιας οριστικής εξόδου. Η φωνή της δεσπόζει και με την βοήθεια μικροφώνου γίνεται η πιο σκληρή. Ωμή και αποστασιοποιημένη αφήνει να φανούν στις άλλες μορφές ευαισθησίες και φόβοι που ίσως και η ίδια να καλλιεργεί.

Ο θάνατος κυριαρχεί ως σήψη των ηθών μέσα απο αναφορές σε βιασμούς, ανορεξία, παιδοφιλία για να καταλήξει στην διέξοδο της αυτοκτονίας. Η απογοήτευση απο τη ματαιότητα του έρωτα τονίζεται μέσα από την έντονη αντίθεση τρυφερότητας και μίσους μέσα στην ίδια στροφή του κειμένου. Και η Μπρούσκου ένας ραψωδός που εκφέρει τόσο έξυπνα τον κάθε φθόγγο ώστε να ξυπνάει μέσα μας τον σπαραγμό.

Συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους τους συντελεστές της παράστασης αλλά και τα ευχάριστα πρόσωπα της υποδοχής του θεάτρου. Ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται στον Νίκο Μαυράκη που αγαπάει αυτό που κάνει εξού και η δουλειά του είναι εξαιρετική. Είμαι σίγουρη πως θα δούμε πολύ ωραίες οργανώσεις απο την εταιρεία αυτή.

Μονο αρνητικό της παράστασης, οι λίγες μόνο μέρες που ανεβαίνει. Σπεύστε να την δείτε. Είναι ανεπανάληπτη.