Ήρθε η ώρα να σταματήσει το Καρναβάλι και να αρχίσει η Επανάσταση. Αυτή η επαναλαμβανόμενη φράση δίνει το μοτίβο ολόκληρης της παράστασης Οι αγνοούμενοι, και δεσπόζει σαν απειλή σε ενα ξέφρενο πάρτυ ζωής που όμως ασφυκτιά υπό το βάρος μιας αιματηρής ιστορίας.
Η λατινοαμερικανική ψυχή είναι παρούσα και διάχυτα ποτίζει τον χώρο Η της οδού Πειραιώς 260. Το θέατρο Μapa, καταφέρνει να ενώσει ως ένας ζωγράφος τρεις πράξεις σε μία μοναδική σύνθεση.
Αν δεν έχεις παρακολουθήσει κάποιο προηγούμενο έργο τους, τίποτα δεν σε προϊδεάζει για αυτό που πρόκειται να συμβεί επί σκηνής. Ένα παραλήρημα ηχητικό όσο και οπτικό, μια σουρεαλιστική κωμικοτραγωδία και ονειρική σεκάνς που περιγράφει το πέρασμα από την αθωότητα στη βία.
Μια κοινωνιολογική ανάλυση, 70 σχεδόν λεπτών, λουσμένη στα χρώματα και το φως.
Ένα σκηνικό που περιλαμβάνει άψυχα αντικείμενα κι ανθρώπους με τα πρώτα να αποκτούν σάρκα και ιδίαν διάσταση ενώ τους δεύτερους να στέκουν ως αγάλματα χωρίς πνοή.
Η ιστορία της Κολομβίας σε τρία μέρη: μία οικογένεια που τσακίζεται υπό τις συνθήκες του πολέμου των guerrillas, το απόλυτο χάος σε μια χώρα που θα ήθελε να είναι τόσο αθώα όσο η εορτή των ομώνυμων αγίων της, και ο θρήνος ενός φαντάσματος που διαμόρφωσε τα ιδανικά μιας κοινωνίας πουλώντας σκόνη για εύκολα όνειρα.
Τί να πρωτοεκθειάσεις στους Αγνοούμενους; Τα πανέμορφα σκηνικά, που μυρίζουν τις ξεχωριστές δεκαετίες που διανύουν. Την καταπληκτική κίνηση όλων των ηθοποιών - ειδική δε μνεία στους ανήλικους εξαιρετικούς συντελεστές. Το ραπάρισμα του Jeihhco. Τις αναφορές στον Χρυσοθήρα του Chaplin. Ή τους τραγελαφικά αστείους τραγουδιστικούς ύμνους στα ναρκωτικά.
Δηλώνω λάτρης της λατινοαμερικανικής τέχνης, γιατί ξέρει να συνδιάζει τον θάνατο με τη ζωή, με το βάρος του πρώτου να χορεύει λυσσασμένα επάνω στην αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μας.
Μόνο αρνητικό σημείο κατά τη γνώμη μου η μετάφραση, μιας και οι υπέρτιτλοι κάποιες φορές δεν ανταπέδιδαν ακριβώς το νόημα των εκφραζομένων. Φυσικά είναι αδύνατο ίσως λόγω ξεχωριστής κουλτούρας να αποδώσεις το ακριβές περιεχόμενο.
Τα αδέλφια Abderhalden κάνουν μια εξαιρετική δουλειά στον πειραματισμό φόρμας και ειδών, με την Heidi μάλιστα να δίνει ρεσιτάλ και επί σκηνής.
Ιδανικό το κλείσιμο με τον καθρέφτη, που κάνει όλους μας συνενόχους σε ό, τι διαδραματίζεται ιστορικά.
Ελπίζω σύντομα να επιστρέψει η ομάδα, με μια τρίτη πρόταση, πρόκληση στο τετριμμένο σύμπαν του θεάματος και των κλισέ καλλιτεχνικών παραγωγών.
Η δημιουργική τόλμη πάντα θα μας κατακτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.