dAN - Artiria Athens

Παίζω με τις λέξεις. Είτε ηθοποιός, είτε χορευτής πάντοτε θα παίζω με τις λέξεις.

Γιατί αυτές, μέσα στις συλλαβές, κάτω απ'τους τόνους, έχουν κρυμμένα τα δικά τους μυστικά. Κι εγώ, ηθοποιός ή χορευτής, θ' αφουγκραστω την αληθινή τους φύση.

Κάπως έτσι μια χορογράφος τόλμησε να ακουμπήσει στον χορό, στο dAN ce την βουβή σιωπή ενός νταν. Μια καμπάνα ξυπνάει τρία κορμιά, εν αρχή ην το σκοτάδι, το χάος. Έπεται η απορία, ίσως κάποιος φόβος. Κι όλη η χορογραφία είναι στημένη στο πώς τα σώματα θα αντιδράσουν στο εξωτερικό ερέθισμα χωρίς μια εσωτερική συμφωνία.

Τα κορμιά άλλοτε παλεύουν, άλλοτε κυλιόμενα στο έδαφος παραιτούνται όποιας προσπάθειας, ενώ η τελική κατάληξη τα φέρνει αγκαλιασμενα δέ μια χαρμόσυνη επίλυση και δέηση στο νΤΑΝ.

Η χορογράφος Ελισάβετ Πλιακοσταθη, γνωστή στον χώρο, νιώθει έμπειρη και ικανή να πειραματιστεί εφευρίσκοντας νέους νόμους της ανθρώπινης φύσης. Μου άρεσε ιδιαίτερα το παιχνίδι με τους συμβολισμούς, πχ η εναρκτήρια συνάντηση.

https://vimeo.com/307840704

Η κάθε μία εκ των ερμηνευτριών είχε τις καλές στιγμές της, με την Ανθή να ξεχωρίζει με την απαλότητα και συγχρονως βιαιοτητα κινήσεων της ενώ η Ευγενία Σιγαλου ερμηνεύει με το βλέμμα. Εκεί μέσα σε τραβάει και σαν μέδουσα σου κερδίζει την προσοχή.
Η Λία έκανες όμορφες προσπάθειες.

Αυτό που έλειπε από την ιστορία είναι οι διακριτές γραμμές των σχέσεων που δημιουργούνται και σε αυτό θα έλεγα πως θα χρειαζόταν άλλος φωτισμός. Αλλωστε όλη η εναρκτήρια σεκάνς μου θύμισε το ξύπνημα της ανθρωπότητας και την ανακάλυψη των ανθρωπίνων σχέσεων όπως έχουν καταγραφεί απο το 2001 του Κιούμπρικ μέχρι τις τραγωδίες των σύγχρονων δραματουργων πάντως τεχνης.

Τα κορίτσια χρόνια τώρα δραστηριοποιούνται στον Κινητήρα, το συνιστώ για οποιονδήποτε θέλει να ασχοληθεί με το σωματικό θέατρο.

Ευχαριστούμε για την όμορφη φιλοξενία σε έναν ωραίο κόσμο, κι εύχομαι να γίνει μια επεξεργασία ανάλογη των συντελεστών και των φιλοσοφικών ερωτημάτων την επόμενη φορά.

Ακολουθεί το δελτίο τύπου της παράστασης.

*dAN, μία λέξη που διαβάζεται αλλά και που ακούγεται*

Η παράσταση dAN δανείζεται τον τίτλο της από τον ήχο που ακούγεται στο χτύπημα μιας καμπάνας και καλεί τις τρεις ερμηνεύτριες να συναντηθούν και να αναρωτηθούν με ποιους τρόπους μπορούν να συνυπάρξουν.

Σε αόριστο χρόνο και τόπο, υπό πειραματικούς αλλά και οικείους ήχους, εμφανίζονται πράξεις που προκύπτουν η μία από την άλλη, με την πρόθεση να κατασκευάσουν μία κατάσταση· να εκτελέσουν μία συμφωνία. Ζητήματα σχετικά με την παρουσία, το βλέμμα, τη συνήθεια, την εμπιστοσύνη, την αναμονή, τη σταθερότητα, το μαζί, ενεργοποιούν τις ερμηνεύτριες ώστε να πειραματιστούν με τις δυνατότητες που δίνει η εξερεύνηση μίας επίμονης συνθήκης.  Με έναν υπαινικτικό τρόπο, ορίζουν συνεχώς τι σημαίνει το να παίρνεις αποφάσεις, διατηρώντας άλλοτε μιαν απόσταση από την επιλεγμένη συνθήκη ενώ άλλοτε εμπλέκονται σε αυτή. Αναζητούν τη ρυθμικότητα της εμπειρίας τους, δημιουργώντας εικόνες που επανέρχονται και υποχωρούν, εκθέτοντας τελικά τις εντάσεις και τις ισορροπίες που δημιουργούνται σε μία ιστορία χωρίς πρωταγωνιστές.

dAN

Χορογραφία Ελισάβετ Πλιακοστάθη

Ερμηνεία Ανθή Θεοφιλίδου, Ευγενία Σιγαλού, Λία Χαμηλοθώρη

Mουσική Στέφανος Μπαρμπαλιάς

Σχεδιασμός φωτισμού Θωμάς Οικονομάκος 

Κατασκευή κοστουμιών Δέσποινα Μουτάφη